.jpg)
Πολυσύχναστο το μέρος, αρκετοί οι πελάτες, αλλά εποχιακό το εισόδημα του καστανά και λιγοστό.
Μια ημέρα έρχεται ένας φίλος του -φτωχαδάκι κι αυτός- και ο καστανάς, όπως πάντα, τον κερνάει ένα κάστανο. Εκείνος το έφαγε, όμως φερόταν σαν κάτι ακόμα να ήθελε!
Καστανάς: - Μήπους θέλτς κι’ άλλου;
Φίλος: -
Όχ΄, αρα!
Κ. -
Σι βλέπου στινάχουρου!...
Φ. -
Έ… είμι!
Κ. -
Τι τρέχ΄, αρα;
Φ. -
Άκου: έχου ανάγκη κι θέλου, αν μπουρείς, να μι δώεις δανκό ένα πινηντάρκου!
Κ. -
Τράβα ικεί απέναντι, στου πιζουδρόμϊου τς πλατείας. (ο Φ. πααίν΄ απέναντι) Φαίνιτι η νταμπέλα τς
Τράπιζας;
Φ. -
Φαίνιτι.
Κ. -
Τι γράφ΄;
Φ. -
«Ιθνική Τράπιζα τς Ιλλάδους».
Κ. -
Έλα ιδώ! (ο Φ. έρχιτι κουντά-τ’) Του μέρους αυτό είνι καλή πχιάτσα κι για
να μ΄ αφήκν να πλώ κάστανα, έκαμα μνιά συμφουνία μι του Διιφθυντή τς
Τράπιζας: Αυτοί
δέ θα πλούν κάστανα κι’ ιγώ δέ θα δίνου δάνεια!
Στη μνήμη του φίλου
Λάζου Μπόκα, απ’ τον οποίο το πρωτοάκουσα.
Αστέρης Χρ. Χριστοδούλου
Στο παραπάνω βίντεο ο αναγνώστης μπορεί να ακούσει
μιά παραλαγή του ανέκδοτου, μετά 30ό λεπτό.
