Στη ενότητα «Κειμενολόγιο» μπορεί κανείς να βρει τις αναρτήσεις με την ετικέτα «Κείμενα», που περιλαμβάνουν ή αφορούν τα διαλεκτικά κείμενα του Κοζανιτολογίου.
Πρέπει επίσης ο αναγνώστης να λάβει υπόψιν του μερικές βασικές διευκρινίσεις σχετικά με τη γραφή των διαλεκτικών κειμένων:
- Τα αφηγηματικά μέρη των κειμένων είναι γραμμένα με όρθια στοιχεία, ενώ τα διαλογικά με πλαγιαστά (italics).
- Ο πλάγιος λόγος δίνεται μέσα σε εισαγωγικά («»), που σύμφωνα με τον παραπάνω κανόνα μπορεί να απαντούν ως όρθια ή πλαγιαστά (ανάλογα με το αν έχουμε να κάνουμε με γραπτή εξιστόρηση ή ομιλία).
- Στο τέλος της λέξης η απουσία φθόγγου δηλώνεται με την απόστροφο (κάτ’, τ’ λύκ’, σιακάτ’, θκό-τ’ κλπ.), ενώ η ουρανικότητα ενός συμφώνου με μια οξεία μετά από αυτό (κάτ΄, τς λύκ΄, πουδάρ΄ κλπ.).
- Τα ηχηρά κλειστά [b d g] αποδίδονται με τα λατινικά γραφήματα, ενώ τα αντίστοιχα έρρινα συνοδεύονται από τα ελληνικά <μ, ν>: π.χ. bουρεί σε αντιδιαστολή με το μbουρεί (εξαιρούνται τα <(ν)τζ>, όπου έχουμε σαφή διάκριση άρινου-έρρινου). Στις περιπτώσεις που η παραδοσιακή ορθογραφία υπαγορεύει τη χρήση κεφαλαίου (κύρια ονόματα και αρχή πρότασης) χρησιμοποιούνται τα λατινικά <D G>, όμως υπάρχει πρόβλημα με το κεφαλαίο λατινικό <B>, που δεν ξεχωρίζει οπτικά από το κεφαλαίο ελληνικό βήτα (<Β>)· έτσι, γίνεται μια εξαίρεση και για να δηλωθεί το αρχικό [b] χρησιμοποιείται είτε το <Μπ> (π.χ. Μπουdανάθκα), που δε μπορεί παρά να αποδίδει το [b] στην αρχή των ελληνικών λέξεων (όπου το [mp] δεν απαντά), είτε το πεζό <b>, για να μη χρησιμοποιηθούν δύο <μ> στη σειρά (π.χ. τουμ bέτρου αντί τουμ Μπέτρου).
- Το ημίφωνο και η ουρανικότητα ενός συμφώνου πριν από φωνήεν δηλώνεται με ένα υπογραμμισμένο γιώτα: π.χ. ιέλα, ιέχου, ιέρχουμι, πχιός, όπχιους, τέτχιους, καμνιά, δλιά, αρμιά, gουρτσιά, σιακάτ’, δγιό, θχιά, θχιές, να πχιώ, να πχιεί, πχιέ κλπ.
- Μέσα σε αγκύλες αποτυπώνονται οι φθόγγοι που δεν ακούγονται λόγω του περιβάλλοντος: π.χ. στου[ν] νουdά, πότι [ι]δώ & [τ’] dαβέρνα. Έτσι, τα [τς] τζιbούκας & [τ’] τζιbούκα (έναρθρη γενική & αιτιατική) στον Θιρμανιάη ακούγονται όπως ακριβώς και οι άναρθρες πτώσεις (γεν. τζιbούκας, αιτ. τζιbούκα), καθώς τα αναμενόμενα τς & τ’ αφομοιώθηκαν ως προς την ηχηρότητα από το επόμενο προστριβόμενο, με αποτέλεσμα να μη διακρίνονται από αυτό φωνητικά: *τς dζιbούκας> [dζ] dζιbούκας & *τ’ dζιbούκα> [d] dζιbούκα.
- Η οξεία χρησιμοποιείται μόνο για να δηλωθεί ο τόνος, κάτι που δεν είναι αυτονόητο, ούτε καν για το ισχύον μονοτονικό σύστημα, όπως θα διαπιστώσει κάποιος στη σχετική ανάρτηση.
- Γενικά ακολουθείται η ιστορική ορθογραφία και συνεπώς συνοπτικά θέματα όπως γυρήσ- (τα γυρήσου), σφαλήσ- (τα σφαλήσου) & χ(ε)ιρήσ- (τα χ(ε)ιρήσου) γράφονται με ήτα, εφόσον έχουν οξύτονους ενεστώτες (γυρνώ, σφαλνώ, χ(ε)ιρνώ) και συνεπώς αντιστοιχούν στα αρχαία συνηρημένα ρήματα.
