Αδουκιέστι, ρα, ντίπ ‘ν παλιά τ’ Βιβλιουθήκ΄ πούταν παπχάτ’ ‘π του Δημαρχείου;
Τιλιφταία ‘ν έβαλαν σι όρουφουν (στα παλιά τα χασαπλιά), μα μακρά.
Ιά, ήταν κι είντην λέου παπχάτ’ κι μακρά μιά ζουή. Κι αν δέν βρίσκουνταν καμόσ΄ Ντιλιαλήδις κι Σαμπανόπουλ΄, τα τς είχιν καμαρώσ΄ τς μασκαρέτις απου νουρίς.
Σέβινις απου μιά μαύρ΄ σιδιρόπουρτα ζιρβά απ’ τς κουλόνις ‘πτου Δημαρχείου, κατέβινις μιά μαρμαρέιν΄ σκάλα κι έπιφτις ουπάν’ στα φουκάλια κι τα στ΄λιάρια απ’ τς σκουπιδιάρδις.
Τιλιφταία ‘ν έβαλαν σι όρουφουν (στα παλιά τα χασαπλιά), μα μακρά.
Ιά, ήταν κι είντην λέου παπχάτ’ κι μακρά μιά ζουή. Κι αν δέν βρίσκουνταν καμόσ΄ Ντιλιαλήδις κι Σαμπανόπουλ΄, τα τς είχιν καμαρώσ΄ τς μασκαρέτις απου νουρίς.
Σέβινις απου μιά μαύρ΄ σιδιρόπουρτα ζιρβά απ’ τς κουλόνις ‘πτου Δημαρχείου, κατέβινις μιά μαρμαρέιν΄ σκάλα κι έπιφτις ουπάν’ στα φουκάλια κι τα στ΄λιάρια απ’ τς σκουπιδιάρδις.
Διξά, άντικρα κι ίσια ήταν η πόρτα απ’ τ’ βιβλιουθήκ΄.
Μέσα ου διάδρουμους ήταν γιουμάτους μάρμαρα, κασέλις, κτιά, στς τοίχ΄ κριμασμένις φουτουγραφίις απ’ τς πιθαμέν΄ τς δημαρχαίοι κι τς δισπουτάδις κι τς ιβιργέτις.
Μέστ’ βιβλιουθήκ΄, όπους σέβινις διξά, σκυμμένους ου Ντιλιαλής (ποιός άλλους;) μέσα σι τούμπις απου βιβλία κι χαρτιά λουιούντουλουιού.
Κάθουνταν στου ξυλέινου του γραφείου τ’ κι όντας ακουτούσις να τουν κουντέψ σι ρουτούσιν πρώτα «Τίνους είσι, ρα;» κι ύστιρα σ΄ έδουνιν τουν τόμου απ’ τουν «Πυρσό» π' τουν χάλιβις.
Είχιν κι μιά αψιά μυρουδιά απου σαχνιασμένα βιβλία κι νότια χαρτιά αλόυρα…
Το παραπάνω απόσπασμα είναι το πρώτο μέρος του κειμένου «Γιατί έμαθα τ’ αγγλικά κι όχ΄ τα γιρμανικά» του Γιάννη Βανίδη.
